Στη Πόλη Μου

Ξυπνάς και εσύ από το χάραμα και παλεύεις να επιβιώσεις στο χαμό της καθημερινότητάς σε μια χαοτική Πόλη. Στη γκρι τσιμεντούπολη σου, προσαρμόζεσαι στη ρουτίνα σου και μαθαίνεις να ακολουθείς πιστά το πρόγραμμα σου. Γκρινιάζεις πού και πού και συχνά θέλεις να μείνεις στο κρεβάτι χωρίς να κάνεις τίποτα άλλο.- Να ξέρεις σε νιώθω -.Τώρα, για να είμαστε ειλικρινείς, επιλογή σου είναι να ζεις έτσι. Διάλεξες να ζεις σε μια μεγάλη πόλη για όλες τις ανέσεις που μπορεί να σου προσφέρει, για τις ευκολίες και τη πιο “γκλαμουρατη” ζωή.

Γι’αυτό και αγαπάς την Πόλη σου, παρόλο που είναι ένα χάος με παραβιασμένους κανόνες και βασική έλλειψη σεβασμού τόσο προς εσένα όσο και προς την ίδια την πόλη.

Στην Πόλη σου έχεις πολλές επιλογές και μπορείς να βρεις αυτό ακριβώς που ψάχνεις και ταιριάζει στο δικό σου στιλ. Το πιο σημαντικό όμως σε αυτό το κομμάτι είναι πως αυτή η πληθώρα έχει ανοίξει τα μυαλά των ανθρώπων και μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Υπάρχουν ακόμα αυτοί που επιλέγουν να δουν μέχρι το μπαλκόνι της απέναντι αλλά είναι και εκείνοι που ψάχνονται λίγο περισσότερο. Αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία, θα σκέφτεσαι πως μια μεγάλη πόλη σήμερα λειτουργεί σαν κέντρο πολιτισμού, τέχνης και γραμμάτων. Ακόμα και αν δεν ζεις σε μητρόπολη, πλέον οι μεγάλες αστικές πόλεις ταυτίζονται με τις μητροπόλεις και θεωρούνται πυρήνας της τέχνης. Βάσει αυτού, αν ζεις σε μια μεγάλη Πόλη, ξεφεύγεις από τα τοπικά στερεότυπα της χώρας ή της εποχής που μεγάλωσες και αυτόματα ακολουθείς διαφορετικούς κανόνες. Έχεις την ελευθερία της επιλογής, επιλογή στο ποιος είσαι και τι πρεσβεύεις χωρίς να σκέφτεσαι αν αυτό είναι ακραίο για την κοινωνία, χωρίς να σε νοιάζει αν θα σε κοιτάζουν περίεργα και θα σε συζητούν. Εκείνοι που βλέπουν μέχρι το μπαλκόνι της απέναντι θα το κάνουν, όμως όταν θα νιώσεις τα βλέμματα που σε κοιτούν με περιφάνεια που δεν κώλωσες να είσαι ο εαυτός σου, κρυφά μέσα σου θα χαμογελάς.

Το βασικό, λοιπόν, για έμενα σε μια ΜΗΤΡΟ-Πόλη, είναι οι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, αυτοί που σου δίνουν κίνητρο να προχωράς και να διεκδικείς αυτό που σου αξίζει, χωρίς δισταγμούς και δικαιολογίες. Χωρίς βήματα προς τα πίσω. Έτσι, ξεφεύγεις από όσους μπορεί να σταθούν εμπόδιο στα δικά σου θέλω και είσαι ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρα σου. Όμως, πως είναι δυνατό σε όλες αυτές τις πόλεις αν κοιτάξεις τους ανθρώπους στα μάτια, να δεις πως είναι δυστυχισμένοι στη πλειοψηφία τους; Πως γίνεται αυτές οι μεγάλες πόλεις να είναι τόσο “βρώμικες”. Πώς γίνεται να ζεις ξένοιαστος όταν η Πόλη σου είναι γεμάτη άστεγους και ζητιάνους; Πώς γίνεται να υπάρχουν γυναίκες “που δουλεύουν” νύχτα παρά τη θέληση τους; Πώς γίνεται να υπάρχουν παιδιά που πουλάνε χαρτομάντιλα στα φανάρια; Και την ίδια χρονική στιγμή, κάποιος πληρώνει ένα καφέ 5.50€, κάποιος πετάει γαρίφαλα στα μπουζούκια και κάποιος άλλος πετάει τα λεφτά του στο καζίνο. Πώς γίνεται να ζεις τη ζωή σου σε μια μεγάλη Πόλη όταν η τέλεια ζωή μπάζει από παντού;

Σκέφτομαι λοιπόν πως τίποτα δεν είναι ιδανικό, και τίποτα δεν είναι όπως το έχουμε φανταστεί. Για κάποιους η Ζωή στη μαμά Πόλη είναι παράδεισος και για άλλους εφιάλτης. Γι’αυτό και είναι πολλοί εκείνοι που φεύγουν σε πιο ήρεμους τόπους, να γλιτώσουν από πολύ την φασαρία. Ξέρω πως και εσύ το σκέφτεσαι, και εγώ το έχω σκεφτεί και ταλαντεύομαι συχνά. Μα σαν κάτι να με έχει δέσει με το πυρήνα αυτής της πόλης και δε μπορώ να ξεφύγω. Σαν τις μεγάλες αγάπες που κουβάλας χρόνια.